Eind 2020 rijden Johan Simons en Délano van den Berg vanuit Wenen, Oostenrijk, naar Nederland. Er zijn grenscontroles vanwege de coronapandemie. Nu, door de politieke zwaai naar rechts, zijn controles gewenst om mensen buiten te kunnen houden. We leven op gespannen voet, door de gebeurtenissen in de wereld die door de media makkelijk te volgen zijn. Tijdens de autorit spreken ze daarover. De waanzin. En hoe ze daar theater over moeten maken. Dat theater zou minstens zo waanzinnig moeten zijn. Dat klinkt misschien zwaar maar ze willen géén concessies doen. Het is een veranderende, gevaarlijke tijd en mensen moeten door elkaar geschud worden om dat in te zien. Toepasselijk komen ze uit op twee Oostenrijkse schrijvers. Karl Kraus en Stefan Zweig. Die hielden wel van opschudden, op hun manier, in hun tijd. Kraus schreef, met zwarte humor doorspekt, één van de langste toneelstukken ooit: De laatste dagen der mensheid. Een treurspel over de gehele Eerste Wereldoorlog en de waanzinnige staat waarin Europa toen verkeerde. Voor ALLES HAT EIN ENDE zijn tien scenes uit het eerste bedrijf geselecteerd en gekoppeld aan teksten van Zweigs boek ‘De wereld van gisteren’, én Zweigs lezing ‘Aan de Europanen van vandaag en morgen.’ Kraus en Zweig zijn tijdgenoten, beide joods en geboren in Oostenrijk. Kraus is een satiricus en Zweig een romanticus. Beiden hebben een eigen aanpak en een andere blik op dezelfde werkelijkheid, maar met een eenduidige, huiveringwekkende uitkomst.